Luoyang, part 3

Zaterdag, 30 april 2016.
Na een goede nachtrust (heb niks meegekregen van het lang aanhoudende vuurwerk van vanmorgen 06:00 uur) en ontbijt gingen we de White Horse Temple bezoeken. Even twee dingen: het paard bij de tempel is niet wit (ik voel me bedrogen!) en ivm de Dag van de Arbeid, een nationale feestdag in China op 1 mei) hadden de Chinezen vandaag ook vrij en die hadden precies hetzelfde plan als wij: die tempel bezoeken!
Dit was vooral op het toilet merkbaar. Zo'n 20 vrouwen propten zich in een veel te kleine ruimte, waardoor de mensen die op de wc zaten er niet meer uitkonden! Inclusief mama! Wat een gedoe! Verlost uit deze bedrukkende ruimte was het tijd om het park te bezoeken. Net als bij de Longmen grotten wist onze gids bij alledrie de tempels iets te vertellen, wat op zich best interessant was. Een uurtje later hadden we hem geditcht en zo op eigen houtje deze allereerste Boedistische tempel van China verkend. Net zoals gisteren ook al gebeurde, wilden er diverse Chinezen, mannen, vrouwen, gezinnen, met pap en mam op de foto. Dat zag er zo grappig uit, dat ik daarvan weer een foto heb gemaakt. Renske deelde wat snoepjes aan de kinderen uit, maar blijkbaar voelde de moeder zich erg tot deze zoetigheidjes aangetrokken, dus draaide dit figuur zich bliksemsnel om en griste een hele hand mee! Ook als je David, onze gids hier in Luoyang, een snoepje aanbiedt, pakt hij er meteen een stuk of vijf tegelijk. Weet niet of dit tot de cultuur behoort, maar Renske was er nog lang verontwaardigd over. Rond het aanbreken van de middag verlieten we de White Horse Temple, hoewel ik de Grey Horse Temple een veel betere benaming vind, om nog langs winkeltjes te gaan slenteren. Maar eerst lunchen! Voor het eerst in tien dagen aten we geen chinees, maar KFC! Dat was ook zeer smakelijk. De wc was helaas weer minder smakelijk, we kwamen dat oude, niet-vertrouwde gat in de grond weer tegen. Yeey! Het bezoekje verliep niet helemaal vlekkeloos, letterlijk en figuurlijk, maar verdere details zal ik je besparen.
In de brandende zon met ruim 33 graden was rondslenteren langs winkeltjes een stuk onaangenamer dan ik had verwacht. Gelukkig waren we om half vier alweer terug in het hotel, zodat we lekker konden relaxen en ons klaarmaken voor een belangrijk diner: met niemand minder dan de ex-directeur van Renskes kindertehuis! Om stipt 18:00 uur maakten we kennis met deze Pei Zhong Hai, die papa en mama 12 jaar geleden natuurlijk ook gezien hebben, en zijn vrouw. Pei maakte een formele en beetje afstandelijke indruk op me, zijn vrouw leek me echter heel aardig. Helaas spraken de twee geen Engels, maar gelukkig was onze goede vriend David ook van de partij om als tolk op te treden. Pei mocht kiezen waar we gingen eten en hij was nogal selectief. Eerst een kwartier de ene kant oplopen, om vervolgens de taxi te pakken en lijnrecht de andere kant op te rijden! Uiteindelijk kwamen we bij een chique restaurant uit niet verder dan 600 meter van ons eigen hotel! Beneden was het restaurant maar wij liepen naar boven waar we een eigen privé-kamer kregen compleet met gedekte tafel inclusief geïntegreerd verwarmingselement in het midden om de 'hot-pot' kokend te houden. Vanuit het grote raam konden we de gebouwen en de straat nauwkeurig bespieden. Plaats nemend aan de grote ronde tafel, bestelde Pei een boel dingen en ik besloot dat ik me zou laten verrassen. Vooral omdat ik er toch niks van kon verstaan ;-)
De serveerster verliet na een tijdje de kamer, zodat we echt privacy hadden. Dit was eigenlijk best gek, uit eten in een restaurant zonder onbekenden om je heen! Er was genoeg gesprekstof dus David had het druk met vertalen. Even later kwam het serveervrouwtje terug met een pan met bouillon en zette deze op het verwarmingselement. Na driftig een paar keer op de +knop te drukken, begon het spul op te warmen en gooide ze er wat zwammen in. Voor de soep, zei ze. Behendig strooide ze wat prei in onze kommetjes en schepte ze de soep op. Het was erg lekker! David legde ons de bedoeling van deze hot-pot uit en het kwam er op neer dat je om de zoveel tijd lekkere zooi erin moest gooien, het dan moest laten koken en het later met een soort kleine schuimspaan eruit moest vissen. Voordat je het opat kon je het gekookte spul ook nog in een kommetje met ketjap met kruiden dopen. Een soort gourmetten eigenlijk, maar ipv dat je alles bakt, kook je het hier! De gezonde variant, noemde ik het. De activiteit was tevens avondvullend, we hebben de oud directeur en zijn vrouw een stuk beter leren kennen. Ik heb mijn beeld over de man bijgesteld en bij nader inzien is het toch een vriendelijke en gastvrije gast. Aan het eind van het diner kreeg Renske van Pei en zijn vrouw een typisch Chinees boekje en een dumplingroller van jade cadeau. David was niet alleen tolk maar ook fotograaf. Pei wilde dat er veel foto's gemaakt werden. De vrouw van Pei noemde Renske bij haar Chinese naam, Xin Luo, om haar vervolgens een knuffel te geven. Wat lief! Renske was deze avond echt het middelpunt, het was fijn dat het echtpaar in haar geinteresseerd was en veel over haar wilde weten. Zo heeft ze toch nog een tastbare herinnering aan haar geboorteplaats. Na afscheid van Pei en zijn vrouw genomen te hebben, sloten we de avond af met een bezoekje aan de kapper. Renske was zo dapper om een gokje te wagen. Nadat al het personeel één voor één met papa en mama op de foto was geweest, kwam de hele kapperscrew bewapend met allerlei vertaalapps om ons heen staan en uiteindelijk durfde de knaap met de geblondeerde lok de uitdaging aan. Het is niet helemaal geworden wat Renske bedoelde, maar ik vind het resultaat verrassend goed!
Het is al best laat, dus ik ga slapen. Wân'ān!