Linchuan, part 2
Door: Geertje
Blijf op de hoogte en volg Geertje en Renske
06 Mei 2016 | China, Fuzhou
Het kindertehuis, waar ik niet heb gewoond maar waar ik wel papa en mama voor het eerst ontmoette, was onze bestemming. Ik heb ooit gelezen dat sommige kindertehuizen slingers en banners ophangen met verwelkomende teksten. Hier hingen weliswaar ook slingers en teksten, maar ik nam aan dat ze niet voor mij bedoeld waren, want bij Renske was dit immers ook niet het geval. Ik veronderstelde dat ze hier hingen om de boel wat op te fleuren, want kindertehuizen zijn nu eenmaal niet de gezelligste plekken op aarde.
Opeens vanuit het niets zag ik twee gestaltes die ons naderden, totdat ze bij ons tot stilstand kwamen. Ik vroeg me af wie dat waren, terwijl pap en mam één van de twee vrouwen herkende. De vrouw die werd herkend omhelsde me meteen en toen pas had ik door wat er aan de hand was: het waren mijn pleegmoeder en haar dochter! Ik gaf een stevige knuffel terug en baalde als een stekker dat ik haar niet meteen had herkend... ze had nu een heel ander kapsel. Het balende gevoel gecombineerd met de onderliggende emoties die er nu ineens allemaal uitkwamen, zorgden ervoor dat ik spontaan in tranen uitbarstte. Het drong nu pas tot me door: dit was de vrouw die een jaar lang voor me gezorgd heeft!
Ik wilde zoveel aan haar vragen, haar in me opnemen, meer te weten komen over de afgelopen jaren sinds we contact zijn verloren, maar ze sprak helaas geen Engels en ik geen Chinees. Ook al was Susan erbij die als tolk kon optreden, voelde ik me alsnog sprakeloos. Vergelijk het maar met de ontmoeting van een goede oude vriend, maar op het moment van spreken, ben je je stem kwijtgeraakt en je vriend ook. Dat gevoel was onbeschrijfelijk.
Gelukkig was er altijd nog non-verbale communicatie en ze begon me van top tot teen te controleren. Tevreden gaf ze me een hand en maakte ik kennis met haar dochter, mijn vier jaar oudere pleegzus. Deze gaf me een cadeautje, een luxe, mooi uitziende trommel met snoepjes. Dankbaar nam ik het cadeau aan en liepen we met zijn allen naar binnen. Ondertussen bleef mijn pleegmoeder steeds naar mijn armen en benen kijken. Ze herinnerde zich dus nog dat ik vroeger hele erge eczeem had! Nu viel het gelukkig wel mee en ze was blij dat ik er zo gezond uitzag.
Eenmaal aangekomen in een soort conferentiezaal zag ik een meterslange rode banner hangen met de tekst: 'Welcome Fu Fang Xing back home'. Opnieuw voelde ik een brok in mijn keel opkomen en kon ik het niet drooghouden. Samen met mijn pleegmoeder ging ik op een stoel zitten en legde ik mijn hoofd op haar schouder. Ze deed hetzelfde bij mij en begon ook te huilen. Met z'n tweetjes zaten ze daar, pleegmoeder en -dochter, zo blij om elkaar na 15 jaar weer eens te zien!
Nadat de meeste tranen over onze wangen gerold waren, namen we plaats aan de enorme tafel die midden in de zaal stond. Er stonden een aantal pakjes zakdoekjes op de tafel, ook niet onbelangrijk! Mijn pleegzus gaf me een zakdoekje en ik droogde mijn tranen af.
Met behulp van Susan konden we elkaars gegevens uitwisselen en heb ik mijn pleegmoeder nu op WeChat! Tevens weten we nu wat haar nieuwe adres is, want ze was blijkbaar verhuisd, zonder dat wij dat zeker wisten (we hadden al zoiets bedacht toen het contact verbroken werd, maar een bevestiging hebben wij nooit gekregen). Toen alle informatie uitgewisseld was, was het tijd om haar mijn cadeautje te geven. Een fotoboekje, met ieder jaar een foto en op de voorkant een foto van ons tweetjes, zodat ze mij kon zien opgroeien. Enorm dankbaar was ze hiervoor en ze hield het boekje stevig vast (nog steviger nadat ze het bijna per ongeluk liet vallen).
Hierna kregen we een korte rondleiding in het kindertehuis en was het alweer bijna tijd om te gaan lunchen. Mijn pleegmoeder moest weer terug naar haar werk, maar we zouden 's middags nog bij haar op bezoek komen.
Terwijl ik alles aan het verwerken was, reden we naar een fancy restaurant, vergelijkbaar met de tent waar we hebben gedineerd met Pei en zijn vrouw. Dit keer vergezelde de adjunct-directeur en de medewekster die destijds mijn adoptiepapieren in orde had gemaakt, nog een paar vrienden en Susan met chaffeur ons. Plaatsnemend aan de grote ronde tafel merkte ik dat de vrienden onderlingen naar mij wezen en ongelooflijk trots keken. Susan zei dat ze aan het praten waren over hoe gezond ik er wel niet uitzag! Voor mijn gevoel zie ik er redelijk normaal uit, zag ik er vroeger dan zo slecht uit?? Mijn pleegmoeder heeft wel opgemerkt dat ik in het eerste halfjaar van mijn leven heel erg ziek ben geweest, maar wat ze daar precies mee bedoelde ben ik niet te weten gekomen.
De lunch was dit keer geen hotpot, er werden echter verschillende gerechten (voornamelijk vis) op de draaitafel gezet. Ik ben niet zo'n visliefhebber, dus ik at mijn buikje dik aan de sappige noedels. De vrienden lachten ons nota bene uit, omdat we met de stokjes niet al te behendig waren met het opscheppen van noedels! Gelukkig konden we er zelf om lachen en hielp al snel een van de serveersters ons. Deze mensen hebben echt letterlijk alles in de gaten, geloof me. Toen Renske haar stokje op de grond liet vallen en mam in het Nederlands klaagde over dat haar stokjes nat geworden waren, kregen beiden direct nieuwe.
Met gevulde magen verlieten we het chique eethuis en was het tijd voor de volgende 'stap' (zoals Susan het noemde). De vindplaats bezoeken. Makkelijker gezegd dan gedaan, want in Linchuan worden om de haverklap oude krotten tegen de vlakte gewerkt om plaats te maken voor metershoge flats, zoals we tijdens onze hele reis al zien.
Na het enige zoek-en-vindwerk verricht te hebben, en onderweg nog een lokaal mensje - die op de hoogte was van de situatie voor de veranderingen - te hebben opgepikt, kwamen we eindelijk bij de plek aan. Helaas was hier niet veel van over, op stukken gruis, puin en steen na. Blijkbaar waren de huizen hier 3 jaar geleden gesloopt, het enige wat ik nu zag was een plas water op de rood uitgeslagen grond. Zo vreemd om me voor te stellen dat dat toch echt dé plek was, zeker omdat het best ver van het tehuis gelegen was. Desondanks bedankte ik alle mensen hartelijk voor de moeite en maakten we aanstalten om te gaan.
Inclusief Susan en de chaffeur reden we met z'n zessen naar de winkel waar mijn pleegmoeder werkte, om haar op te pikken. Ik stapte uit het busje en vol trots presenteerde ze me aan haar collega's.
Eerst reden we naar haar oude huis. We konden met het busje niet tot aan de deur komen, het laatste stuk over brokken steen legden we lopend af. Ook hier was de nieuwbouw van torenhoge flats in volle gang. Het huis waar ik gewoond heb, was eigenlijk van de schoonmoeder van mijn pleegmoeder, we woonden toen met zijn vieren in het gedeelte wat nu keuken was geworden. Met alle respect, het was een bouwvallig donker hol. Schoonmoeder was ook aanwezig en zij wist mij ook nog goed te herinneren. Dat vond ik erg leuk om te horen. Nadat we dit typische Chinese huis hadden bezocht, compleet met rode linten, lampionnen en stenen vloeren en al, was het tijd voor een bezoekje aan haar nieuwe huis. Verrassend bleek dit pal achter het oude huis te liggen. Het is een kwestie van tijd voordat deze laatste oude laagbouw ook gesloopt gaat worden om plaats te maken voor flats, dus ik was nog net op tijd om te zien waar ik mijn eerste levensjaar heb doorgebracht.
Terwijl we met mijn pleegmoeder aan het kletsen waren, kwam opeens mijn pleegvader binnen! Nadat hij me even had bekeken en een snel handje had geschud, verdween hij even snel als hij gekomen was.
De tijd vliegt wanneer je het gezellig hebt en jammergenoeg moest mijn pleegmoeder weer terug naar haar werk. Ook al wilde ik helemaal geen afscheid van haar nemen, was het toch tijd om te gaan. Ik deed mijn best om mijn tranen te onderdrukken en gaf haar de laatste knuffel. Voldaan stapte ik in het busje en kon ik rustig op de hotelkamer alles verwerken. Deze dag zal me voortaan mijn hele leven bijblijven.
Donderdag, 5 mei 2016.
Vandaag een reisdag. 5 uur reizen met de highspeedtrain van Nanchang naar het in het zuiden gelegen Guilin. Daarna nog twee uurtjes met een busje naar onze eindbestemming Yangshuo. Hoe verder we van Nanchang vandaan gingen, hoe minder hoogbouw en hoe meer groen en rijstvelden dat we zagen. Toen we in de buurt van Guilin kwamen, zagen we het prachtige Karstgebergte al in de verte liggen.
Geertje
P.s.: Fenna, van harte gefeliciteerd met jouw verjaardag van ons viertjes!
-
06 Mei 2016 - 16:01
Fam.Bakker:
Lieve Geertjes, wat een indrukwekkend verslag is dit van jou!
Zo bijzonder om te lezen en wat geweldig dat je zo'n welkom hebt gehad. Dit zal voor alle partijen een heel emotioneel moment geweest zijn, maar vooral ook zo kostbaar!
Geniet nog maar even lekker na, alhoewel het afscheid vast en zeker heel zwaar moet zijn geweest.
Dikke knuffel!
Johan, Ans, Lynn en Mylou.
PS Gelukkig lagen hier de zakdoekjes ook zo voor het grijpen................ -
06 Mei 2016 - 22:19
Wilfrie:
Hoi Geertje,
wat een bijzondere en emotionele dag is het voor jou geweest. Geweldig dat je het weerzien met je pleegmoeder hebt mogen meemaken!
En dat alles heb je in een erg mooi verslag weergegeven! Super!
Groetjes aan jullie allemaal. -
07 Mei 2016 - 00:16
Sandra:
Wat ongelooflijk fijn voor je Geertje, zo'n warm welkom, ik kan me voorstellen dat je deze dag nooit zult vergeten!
Heel speciaal moet het voor jullie allemaal geweest zijn.
-
07 Mei 2016 - 13:01
Fons:
Dag,
Fijn dat je al de ontmoetingen en mooie ervaringen een mooie beeldende plaats in je leven kunt geven. En niet alleen jij, maar jullie allemaal.. -
07 Mei 2016 - 20:44
Tim:
Hoi Geertje en Renske!
Wat schrijven jullie allebei toch mooi en precies op zoals jullie het beleven.
Ik wacht nog steeds op je eerste boek, Renske!
En Geertje wat een apart gevoel moet dat zijn om je pleegmoeder weer te zien na al die jaren. Zonder haar was je leven nu heel anders geweest!
Gr
mTim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley