Dengfeng, part 2

Maandag 2 mei 2016. We waren er al voor gewaarschuwd, maar het eenvoudige ontbijt was ook echt eenvoudig (en niet echt lekker). Toch wisten de deegbal, het thee-ei en een of andere koude noodle-substantie mijn maag te bereiken.
Nu was het tijd voor een bezoekje aan de Shaolin tempel. Gelukkig was het een stuk minder warm dan gisteren, 22 graden en bewolkt is wel een beetje mijn type weer, al heb ik misschien toch wel een tikkeltje zon nodig om mijn 'chocotof' brilafdruk te maskeren ;) Wat wel hetzelfde als gisteren was, was de enorme Chinezenmassa die uitgerekend vandaag óók de tempel wilde bezoeken.
David had een aantal mooie verhaaltjes verteld over vliegende superkracht tot mannelijke en vrouwelijke bomen. Legende zegt, wanneer een koppel hand in hand onder deze bomen loopt, zij het gelukkigste paar ter wereld worden. Pap en mam moesten weer eens zwoel zijn en probeerden dit uit. Met mijn sceptische blik wilde ik hier wel een kanttekening bij plaatsen: als alle stelletjes dit doen, dan kunnen ze toch niet allemaal het gelukkigste koppeltje ter wereld zijn?? Blijkbaar kan dat wel, ik heb alleen geen idee hoe. Iedereen is gelukkig op zijn eigen manier, neem ik maar aan.
Opeens kwamen we in een enorme wolk van wierook terecht, wat niet al te prettig was. Echter deden we een duit in het zakje en kochten we zelf een paar stokjes om een wens te doen. Nu hopen dat ze uitkomen ;)
Later liepen we een tempel binnen, de monniken die daar zaten gebaarden tegen ons dat we de enorme met Boeddha's versierde zuil rond konden draaien. Rondjes lopend hield ik mijn hand tegen een afgesleten Boeddha, schijnbaar brengt dat geluk of zoiets.
Het was al tegen elven en om half 12 begon een voorstelling waar we graag heen wilden. Een gigantische wachtrij stond al voor de ingang van het tot dan toe gesloten gebouw. Go with the flow, was ons idee, dus liepen we langs de rij en voegden we ons als volleerde Chinezen in zodra de rij begon te bewegen. Voor onze doen niet erg netjes, maar het werkte wel zeer effectief! Wat gedrom, gedrang en geknok later, hadden we nog net op tijd een zitplaats weten te bemachtigen toen de show begon. Een felle spotlight richtte zich op het podium waar de monniken behendig kung fu bewegingen demonstreerden. Echt heel erg mooi en knap, totdat opeens de stroom uitviel. Dat was wel jammer, want nu waren vrijwel alle special effects verdwenen. Een paar bezoekers schenen met de zaklampfunctie van hun mobiel op het podium, net genoeg om de mensfiguren te zien bewegen. Deze sterren gingen gewoon door met hun acts, want 'the show must go on'!
Na dit prachtige spektakel en een lekkere lunch (eindelijk hebben we de goede noodles gevonden) was het tijd voor kung fu les. Eerst even een sanitaire stop. We hadden eigenlijk besloten om niet meer over wc's te schrijven, maar deze urinoirs waren zo opmerkelijk dat ik het toch met jullie moet delen! Het waren zoals gewoonlijk weer hurktoiletten, nog redelijk schoon ook, maar er waren geen hokjes, tussenschotten of deuren, gewoon niks! 5 gaten op een rij om je behoefte in te doen, lekker gezellig toch!? Deze situatie was echter wat te gezellig voor ons, dus lieten we dit toilet, of beter gezegd toiletten, links liggen en haasten we ons naar de sportzaal.
Tot onze verbazing waren er behalve Renske en ik geen nieuwe leerlingen, dus was dit een heuse privé-les. Mr. Ning was er klaar voor en zo waren wij. Na een warming-up deed hij een paar soepele bewegingen voor en Renske en ik werden verwacht deze na te doen, wat moeilijker was dan gedacht! En zwaar! Er was één houding die ik maar niet onder de knie kreeg, de maibu ofzo, maar Renske had er ogenschijnlijk geen moeite mee. Kung fu les lijkt eigenlijk best wel op dansles, het gaat met stapjes. One, two, three, four, zei Mr. Ning en na een paar keer oefenen, hadden we al aardig de smaak te pakken. 2 uur intensieve training later was het alweer tijd om Dengfeng te verlaten en om afscheid te nemen van onze leermeester. Pas op, je wilt nu echt geen ruzie met ons krijgen ;)
3 uur later (file, yeey) arriveerden we op het treinstation van Zhengzhou. Eerst nog wat schransen in een restaurantje, waar we ook de tijd hebben gedood. Het voelde nogal onbeschoft om nog anderhalf uur na onze maaltijd in deze tent te verblijven, zeker wanneer we ons toetje in de naastgelegen supermarkt hebben gehaald!
Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik in de zogenaamde luxere wachtruimtes te wachten (waar een vrouwke constant door de intercom aan het schrèken is en waar bordjes hangen met 'verboden om op de vloer te spugen' hangen) op onze nachttrein, een zogenaamde softsleeper die ons naar Nanchang brengt. Morgenvroeg zullen we met de auto doorreizen naar mijn geboortestad Linchuan. Spannend! Ik hoop dat ik vannacht een uiltje kan knappen, want ik hoor net van David, waar we nu afscheid van nemen, dat het niet zeker is dat we een privé-couchette hebben. Ons mam kreeg spontaan een beroerte ;) We zullen zien!

Geertje